حالِ دلم خراب است!

من حتی تو شانزده هفده سالگیم هم اینطوری نبودم! هیچ وقت اهل عشق و عاشقی نبودم! همیشه منطق برام مهم بوده. حال و هوام با موسیقی و شعر و خوشنویسی عوض میشد و میشه , اما این تنها وقتیه که خیلی احساسات توم جریحه دار میشه. البته دلتنگی و دوری و خونواده هم اشکم رو در میاره، اما روی هم رفته بیشتر آدم منطقم تا دل!

این روزا اما،  حال و هوای عجیبی دارم! عین دختر بچه های دبیرستانی دلم تند تند میزنه! نه... عاشق کسی نشدم! اما عین بچه ها فیلم های عاشقانه میبینم و صحنه های خیلی رمانتیکشو ٣٠٠ دفعه نگاه میکنم! خل شدم پاک!

فکر بد نکنین! آقای پدر مهربان تر از همیشه است! تو فیلمی که میدیدم پسره مرتب پیشونی دختره رو میبوسید، و اون مرتب همین کار رو میکنه!! امروز صبح ساعت ٦ صبح باید میرفت فرودگاه که برای یه کنفرانسی بره ونکوور , اما زودتر پاشد بود یه پارچ آب پرتقال تازه برام گرفته بود گذشته بود تو یخچال که این ٢ روزی که نیست بخورم! چای هم که دم کرده بود و برام یه یادداشت هم گذشته بود که قلبم رو از محبت پر کرد! 

فکر کنم که این حال و هوا ها منو یه ١٥ سالی دیر پیدا کرده ... !