منِ نو!

امروز سی و یک ساله میشوم. شروع سی سالگیم، بر خلاف آنچه از همه دوستان شنیده بودم، برایم زهر هلاهل نبود. یادم هست پارسال چنین روزی انقدر کوچولو در شکمم بزرگ و پرجنب و جوش بود که چیزی از خودم در بدنم به چشم نمیامد. سر یک هفته بعد هم که کوچولو به دنیا آمد و نگذاشت مزه ی وارد سی سالگی شدن رو بفهمم. چنان زندگیم دگرگون شد که واقعه ی سی ساله شدن در آن گم بود. 

امسال، بر عکس هممممممه سال های گذشته که از یک ماه قبل همه رو به کشتن میدادم بسکه در مورد تولدم یادآوری میکردم و نقشه میکشیدم، روی تقویم یخچال مامان هزاربار خط خطی میکردم و شکل کادوهایی که میخواستم میکشیدم، نزدیک شدن این روز مهم را هشدار میدادم و چه و چه، اصلا حواسم به خودم نیست! هفته دیگه پسرم یک ساله میشود. و همین موضوع تمام اهمیت تولد خودم رو از رنگ برده! چه کسی فکر میکرد از خواص مادر شدن این چیز ها هم باشد؟ همیشه فکر میکردم که مادر شدن یک عروسک بازی مهرآمیز و ابدیست. اما چیزهای کوچکی در این میان وجود دارد که گرچه به چشم نمیاید، ولی من حداقل تفاوت مادربودن و زمانی که بچه نداشتم رو با این چیزهای کوچک بیشتر حس میکنم: عوض شدن روند کوچکترین چیزهای زندگی که روزی تصور میکردی بخشی ازشخصیت توست وعوض نخواهد شد. 

دنیای مادر بودن و نبودن انگار هیچ دخلی به هم ندارد! انگار نه انگار که یکی ادامه دیگری است! انگار که با تولد موجود کوچکِ نو، یک توی جدید هم متولد میشود! انگار که با در آغوش کشیدن این موجود نحیف، تو هم یک انسان نو میشوی! شگفت آور است لمس این پوست انداختن!

برایم مهم نیست که روز تولدم است، برایم مهمتر این است که ٤ روز پیش پسرم اولین قدمهای عمرش را با آن پاهای گوشتالودش برداشت! مهم این است که کیک تولدش خوشگل باشد نه اینکه وقتی فلانی تولدم را تبریک گفت من چقدر ذوق زده شدم! ....این منم؟!

سی و یک ساله شدم و از این بابت خوشحالم. دوست دارم چهل و یک ساله و پنجاه و یک ساله و شصت و یک ساله بشوم و روز به روز بزرگ شدن کوچولو رو تماشا کنم و قدمهای مسمم ترش را رو به خوشبختی و موفقیت نظاره گر باشم!

این به راستی فصل جدیدی از زندگی من است...