غرق شادی، غرق لذت، غرق شُکر

دیشب حدود ساعت ۳ بود که صدای کوچولو که غُر میزد و دنبال پستونکش میگشت منو بیدار کرد. با توجه به مرضی که دارم، لای چشمم رو باز کردم و iPhone ام رو چک کردم و ناگهان از جام پریدم و چشمام حتی بیش از حال معمولم باز شد!!!! ایمیلی از سفارت کانادا اومده بود که مامان باید پاسپورتشو ببره که ویزاشو بگیره!!!!!! من:

«واااااااای خدایا شکرت ... ولی مگه میشه؟ به همین زودی؟!؟! هورااااااااا!!!!! مرسی خدا! خیلی مخلصیم!!!» 

یواش از اتاق اومدم بیرون و از پله ها اومدم پایین سرِ لپ تاپم که فایل ضمیمه رو باز کنم! من:

«نخیر! انگار جدی جدی بهش ویزا دادن!!!!!» 

دنبال گوشی تلفن گشتم و همون نصفه شبی هول هول به مامان زنگ زدم و خبر دادم. جمعه بود و بابام هم خونه بود با تمام سوالاتش! همه رو همون نصفه شبی پرسید و من جواب دادم!!!

وقتی برگشتم تو تخت خواب ضربان قلبم خواب رو از چشمم گرفته بود. آباژور رو با ترس روشن کردم ولی آقای پدر که در overdose داروهای سرماخوردگی به سر میبُرد اصلا بیدار نشد! تا ۴ کتاب خوندم و خوابیدم.

پ.ن: کوچولو لطف کرد و از همیشه هم زودتر پاشد! ۶:۴۵ باهاش اومدم توی نشینمن، اسباب بازیهاشو ریختم وسط اتاق و تلویزیون رو هم روشن کردم. خودم هم کوسن های مبل رو برداشتم و این پتو کوچولوئه رو هم انداختم روم و وسط اتاق دَمَر خوابیدم تا کوچولو خودش سرِ خودشو گرم میکرد. نفهمیدم چقدر گذشته بود که احساس کردم یه چیزی افتاد رو پشتِ بازوم! سرم رو برگردوندم و دیدم کوچولو که از بازی خسته شده بوده گویا، خودش پستونکش رو گذاشته دهنش و دستمالِ عزیزشم گرفته دستش و اومده سرشو گذاشته رو بازوی من و دراز کشیده که تلویزیون تماشا کنه!!!!!