ضرب

ورزش میرم همچنان ... مربی چهارشنبه ها رو خیلی دوست دارم. یه زنِ جوونه با قدِ بلند و موهای بلوند. کمی عضله ای ولی نه خیلی. انگار عشقِ کاردیوئه و واسه همین خیلی باد نکرده.

گوش موسیقی اش خوبه. هم موزیکی که میذاره توی کلاس بسیار وجدآور و ریتمکه (ریتمیکِ خوب!) هم خودش ضربِ موزیک رو ندیده نمیگیره و حرکت دادن هاش سرِ ضربه! پُر از انرژی و روحیه است. 

جالب اینه که از تمام مربی های دیگه کلاسش به مراااااتب سخت تره و واقعا پوست آدم رو میکنه! یعنی حداقل من توی کلِ یک ساعت که روی دوچرخه هستیم ۵ دقیقه اش هم نفس برای حرف زدن ندارم! منی که همه روزهای دیگه هفته ۲ ثانیه یک بار ساعتِ ثانیه ای روی دیوارِ کلاس رو نگاه میکنم و در تمام مدتِ ورزش هم به دنبالِ بهانه ای برای توجیه کردنِ  فرار از کلاس میگردم، چهارشنبه ها شاید کُلا دو بار ساعت رو نگاه کنم و هیچ نقشه ای هم برای فرار نمیکشم. برعکس بی صبرانه منتظرِ کشش های آخر کلاسش هستم که این خانمِ اهل حال با یه آهنگِ Enigma خوب، با تلفیقی از یوگا و کشش، درست سرِ ضربِ موزیک عضله های لِهیدَمو ترمیم کنه!‌

میدونم شاید احمقانه باشه اما من نمیتونم تحمل کنم که وقتی موزیکی پخش میشه، ضربشو ندید بگیرن و عین یه کرِ به تمام معنا با بی سلیقگی کامل کارِ خودشونو بکنن!

پ.ن: ورزش میکنم، کالری میشمرم، بدنم سفت و سرِحال میشه، اما این وزنِ کوفتی از جاش تکون نمیخوره که نمیخوره که نمیخوره!